Chapter 1

The cycle repeated

as explosions broke in the sky

All that I needed

was the one thing I couldn't find

Jak to jest być osobą, która nie potrafi nic zrobić dobrze? Jak to jest być osobą, która nawet wodę potrafi przypalić? Jak to jest być osobą, która z pomocą psychologów, nie ma chęci do życia? Jak to jest być osobą, która potrafi wszystko spieprzyć? No właśnie, jak to jest być taką osobą? Ja wiem, wiem, że trudno. Mimo iż widzę wokół siebie tysiące ludzi, nie potrafię być taka jak oni. Nie potrafię być wyuzdaną ślicznotką. Ja nawet makijażu sobie zrobić nie umiem. Psycholodzy twierdzą, że aby być normalną trzeba godzić się z rzeczywistością. Co oni chrzanią? Przecież tak się nie da. Myślą, że jebną jakieś swoje święte słowo i będzie wszystko w porządku? Że będzie o jednego samobójcę mniej?

Witam w sali samobójców. Nadal jestem w szpitalu. Jak się dowiedziałam leżę na intensywnej terapii. Nie wiem dlaczego? Pewnie dlatego, że nie dam rady sama podnieść się z łóżka? Nie wiem co tu jest grane!! Czy ktoś mi wyjaśni po kiego grzyba jestem tutaj? Raz udało mi się podsłuchać, że to cud, że jeszcze żyję, że gdyby nie Andy pewnie już dawno była bym w niebie albo raczej w piekle. Straciłam dużo krwi, a szwy na rękach pękają. To oznacza, że świat mnie tutaj nie chce. W szpitalu jest terapia dla samobójców. Muszę na niej siedzieć. Dostałam jakieś leki, po których mój świat ma nabrać barw. Co za hipis je wymyślił? Czy aby świat nabrał barw trzeba tabletek? Czy może jednak oparcia w najbliższych, pocieszenia, zrozumienia, uczuć, miłości i rozmowy? Niestety moja matka mnie tego nie nauczyła. Nie dziwię się, że ojciec ją porzucił. Zawsze tylko u niej w głowie była forsa, biznes i ciut Andyego. Ale mnie nigdy w niej nie miała. To w takim razie po co istnieć? Kto by po mnie płakał? Mam nadzieję, że uda mi się umrzeć nawet w tym cholernym łóżku szpitalnym, przy zakładaniu nowych szwów lub braniu tabletek.

Na terapii poznałam dziewczynę Dominice. Szurnięta dziewczyna, ale nie dziwię jej się, że tu wylądowała. Chciała się zadźgać plastikową łyżeczką, po tym jak ojciec ją zgwałcił. Faceta zamknęli, a ona została sama. To jest jedna z zasad ludzkich: „Nie ufaj ludziom, trzymaj się od nich z daleka, ponieważ na każdym kroku ranią.” Zaczęłam rozmawiać z ową sobą, ale nie zaprzyjaźniłam się z nią. Jak ona tu trafiła? Nie wiem tego.

- Chcesz odejść? – zapytała mnie nagle. Nie wiedziałam o co chodzi. Pomyślałam, że mnie zabije. Wtedy bym miała z głowy wysilanie się na darmo.

- Słucham? – zapytałam z lekkim, ale udawanym szokiem.

- Wiesz o co chodzi. – szepnęła do mnie siadając na białym plastikowym krześle.

- Coś proponujesz? – zapytałam odważnie, nie bałam się. Właśnie było mi to wszystko na rękę. Już nawet przestało mnie obchodzić czy będzie bolało czy też nie. Liczy się to, że nie zobaczę już tego co jest tutaj.

- Trzymaj. - podała mi dwie tabletki, jakieś takie niebieski. Silny narkotyk, nawet od jednej takiej można umrzeć. – Wiesz co to? – zapytała. Kiwnęłam tylko głową. Wzięłam od niej to i zacisnęłam mocno je w pięści. – Oby były tego warte. – rzekła i już chciała wstać. Niestety ja ją zatrzymałam, a w myślach bardzo się za to karciłam.

- Czemu mi to robisz? – zapytałam. Chodzi mi o pomoc w samobójstwie, ale chyba skojarzyła.

- Bo to życie nas nie wybiera. Jest ono niesprawiedliwe. – powiedziała i ulotniła się.

Wyszła z „Sali Samobójców”, ja poprosiłam pielęgniarza aby mnie odwiózł do sali. Muszę poruszać się wózkiem inwalidzkim, bo na nogach nie ustoję, słabo mi.

We're building it up

To break it back down

We're building it up

To burn it down

We can't wait

To burn it to the ground

The colors conflicted

as the flames climbed into the clouds

I wanted to fix this

but couldn't stop from tearing it down

Gdy mężczyzna wiózł mnie do mojej sali miałam wrażenie jakby świat poruszał się w zwolnionym tempie. Widziałam kobietę, siedziała przy łóżku swojego syna, była zapłakana. Słyszałam oddech i bicie serc ludzi mijających mnie. Widziałam śmierć młodej dziewczyny, młodszej ode mnie. Słyszałam jej ostatnie tchnienie, ostatnie kołatanie serca. Aż zapiszczał aparat ukazujący prostą zieloną linię. Zmarła. Mnie czeka to samo, chociaż nie. Ona zmarła śmiercią naturalną, a ja... yff szkoda słów. Zamknęłam oczy na 3 sekundy, a gdy je otworzyłam wszystko było normalne. Lekarze biegający z sali do sali, od pacjenta do pacjenta. Pielęgniarz wprowadził mnie do sali i pomógł położyć się na łóżku. Ja ciągle w pięści ściskałam śmierć. Wiem, że to złe i samolubne, ale nie mam innego wyjścia. Leżąc na łóżku wymyśliłam świetny plan jak zrobić by nikt się nie dowiedział co zamierzam. Miałam we włosy wpiętą wsuwkę, zdjęłam ją i rozerwałam szwy na nadgarstkach, krew lekko wytrysnęła. Całe szczęście niczego nie zaplamiła. Gdy moje ręce były już całe we krwi połknęłam tabletki, które dała mi Dominica. Coś zakłóciło mi wykrwawianie się. Krzyki personelu szpitala.

- Panie doktorze... Dziewczyna wyskoczyła z okna. – wydarła się jedna kobieta na cały korytarz. Pierwsze co pomyślałam, że to mogła być właśnie Dominica, ale nie chciałam sobie przyjąć tego do wiadomości.

Przy łóżku miałam pilot. Nacisnęłam na nim niebieski guzik i wtem rozległ się alarm w mojej sali. Przybiegło dwóch lekarzy i dwie pielęgniarki, gdy mnie zobaczyli miałam łzy na twarzy. Słone krople spływały mi na rany, które cholernie bolały i piekły, to znaczy pewnie by bolały, ale nie odczuwałam tego po tych niebieskich tabletkach. Szybko zostałam przewieziona na salę opatrunkową. Płakałam.

-To boli. – kłamałam aby dostać zastrzyk przeciwbólowy. Dostałam amfetaminę dożylnie i już moje oczy zaczęły stawać się ciężkie, ale mimo wszystko trzymałam je otwarte aż w pewnym momencie zamknęły się same. Czy ja już umarłam?

Nie wiem ile spalam, ale cholera obudziłam się. Rozejrzałam się. Leżałam w sali znowu podłączona do wielu urządzeń. Przy moim łóżku była Ella, dziewczyna mojego brata, nie przepadam za nią.

- Key, błagam cie, nierób tego więcej. – łza jej spłynęła po policzku. Nie kupowałam tego. Wiele razy poznałam jaka ona jest i nie lubię jej.

- Wyjdź. – powiedziałam osłabiona. – Wynoś się... stąd dziwko. – wychrypiałam, tylko na tyle było mnie stać. Ona spełniła moją prośbę. Jak tak wyszła to tylko pielęgniarka zajrzała do mnie, zmienić mi kroplówkę i tak przez cały dzień byłam sama. Moja próba samobójcza się nie udała. Może to był zły pomysł. Ja głupia zmarnowałam szansę na odejście. Zepsułam to co miało być odbudowane.

Prologue

I'm tired of being what you want me to be

Feeling so faithless

Lost under the surface

I don't know what you're expecting of me

Put under the pressure

Of walking in your shoes.

Człowiek jest niczym w tak dużym świecie. Codziennie umierają tysiące, a nawet miliardy osób. Tylko kogo to obchodzi? Jesteśmy tak współcześnie zacofani, że nie zauważamy najważniejszych wartości w życiu. Mówi się: „Nie masz pieniędzy, nie masz niczego.” Jednak są ludzie, którzy nie mają grosza przy duszy, a są szczęśliwi.

Czasem żałujemy swoich czynów, a ten żal trwa niecałe pół minuty, potem zapominamy o tym co było i interesuje nas tylko co będzie. Nawet teraźniejszość zostawiamy do chrzanu. Ja stałam się odludkiem na tym świecie. Nie ma osoby, która by powiedziała mi: ”Nie martw się, będzie dobrze.” Nawet własnych rodziców nie obchodzę. Jestem zmęczona byciem kimś innym. Mam dość pokazywania tego sztucznego uśmiechu i innych dupereli. Dlatego postanowiłam skończyć sama ze sobą. Co jakiś czas zaczęłam naznaczać swoje ciało. Tnę się. Może i to w niczym nie pomaga, ale chociaż na chwilę mogę wyrwać się z rzeczywistości. Bólu nie czuję, ulgi też nie, bo za chwilę przypominam sobie, że jestem pozbawiona wiary w cokolwiek. Dużo ludzi mówi, że egoiści i masochiści tylko robią sobie krzywdę. Niestety, ja nie jestem egoistką, ani masochistką. Jestem dziewczyną, która przeszła już sporo będąc w tak młodym wieku. Jestem Key – jak klucz. Nienawidzę tego imienia, zawsze byłam wyśmiewana przez osoby z mojego otoczenia. Ludzie, których uważałam za przyjaciół są teraz... hmmm.. moimi wrogami. Wyśmiewają mnie. To wszystko przez tę modę, aby zakładać jebane elity. Nie mam nikogo z kim mogę porozmawiać, wyżalić się. Piszę pamiętnik, w nim mam wszystko. To on stał się moim przyjacielem. Mu mogę powierzyć wszystko, zawsze mam go przy sobie. Siedząc sama w domu często zastanawiałam się jak to jest odejść stąd. Co jest tam po drugiej stronie. Raz powiedziałam starszemu bratu o tym, że chce być tam, w krainie mlekiem i miodem płynącej, jak inni potocznie zwą niebem.

On mi odpowiedział: „Będąc tu nie wiesz co dzieje się tam. Będąc tam będziesz chciała być tu. Stamtąd nie ma drogi powrotnej. Dobrze o tym wiesz.”

Wiedziałam, że mnie nie zrozumie. Dla niego pewnie jestem kompletnym zerem. Tak jak dla całej głupawej reszty.

- Key! Jesteś? - usłyszałam głos rodzicielki, roznoszący się po cichym mieszkaniu.

- Jestem. - odkrzyknęłam jej. Chociaż chciałam siedzieć cicho, nie mogłam.

- Obiad. - zawołała. Tym razem nie powiedziałam nic. Postanowiłam, że nie zejdę do niej do kuchni. Dobrze wie, że nie lubię jeść. Jestem wystarczająco gruba i nie chcę wpychać w siebie więcej kalorii. Chociaż wiem, że mojej matce nie wolno się sprzeciwiać, bo ona i tak postawi na swoim i żarcie przyniesie mi tu.

No nic... Postanawiam sobie, że do studniówki będę chuda, mimo że studniówkę mam dopiero za rok. Ale jest wyjście, że z niej zwieję. U nas w szkole każdy musi się na niej pojawić, nie ważne czy ma partnera czy też nie. Ja nie chcę tam iść, nie zniosę już więcej bycia pośmiewiskiem każdego. Czemu na tej planecie jest tyle chamów?

- Zjedz. - powiedziała kobieta wchodząc do mojego pokoju i zostawiając mi na biurku talerz ze spaghetti. Fuj nie lubię makaronu.

- Nie jestem głodna. - powiedziałam chłodno.

- Jak oceny? - zapytała. Tak ją tylko oceny interesują. Nie wiem nawet czemu. Zamiast jak cywilizowany człowiek zapytać. Jak w szkole, ona oceny. Zajebcie mnie, proszę!

- Czego ty ode mnie oczekujesz? - zapytałam próbując nawiązać z nią kontakt wzrokowy. Ale nie udawało mi się. W jej oczach jest coś co mnie do niej obrzydza. Nigdy nie zachowała się jak matka, jestem bardzo zraniona, a ona tego nie widzi.

- Słucham? - zapytała nadstawiając ucho.

- Słyszałaś. - syknęłam groźnie. Krew we mnie wrzała, w każdej chwili byłam w stanie coś sobie zrobić aby zakończyć swój żywot.

- Wyrażaj się. - powiedziała bez żadnego uczucia.

- Bo co? - spytałam wściekła. - Przecież i tak jestem ci obojętna. Przez ciebie i wszystko inne czuję się pozbawiona wiary. Jestem jak mała dziewczynka zagubiona w wielkim lesie. Stawiacie mnie pod presją. Ja już nie potrafię normalnie żyć, sypiać, jeść a nawet oddychać. Bo wiem, że gdzie nie pójdę będzie ból i upokorzenie. Ja nie wytrzymuję słyszysz! - podniosłam głos. Wstałam z podłogi, na której siedziałam i wyszłam.

Przechadzając się ruchliwymi ulicami miasta widziałam dużo uczuć. Uczuć, których smaku nie poczuję nigdy. Na przykład nigdy nie przytulę się do osoby, która będzie znaczyć dla mnie wszystko, nigdy nie poczuję dotyku dłoni mężczyzny na swojej, nigdy nie pokocham. Nie potrafię kochać. Nikt mnie tego nie nauczył, również nigdy nie doznałam miłości. Każdy krok, który stawiam to kolejny błąd. Może więc zasnę i już nigdy się nie obudzę?

I've

Become so numb

I can't feel you there

I've become so tired

So much more aware

I'm becoming this

All I want to do

Is be more like me

And be less like you

And I know

I may end up failing too

But I know

You were just like me

With someone disappointed in yo

Będąc już na miejscu, w którym leczę wszystkie moje rany i złości, chyba pierwszy raz nie zauważyłam magii jaką ono niesie. Zawsze wydawało mi się takie... inne... pełne uroku, tajemnicze. Dziś po prostu to wszystko znikło. Co ze mną jest nie tak? Czy nie mogę być normalna? Matka często chciała abym była jak ona, lecz ja nie potrafię żyć czyimś życiem, z resztą swoim też nie. Jestem zmęczona, ale przez to stałam się bardziej świadoma, ale wiele rzeczy nie rozumiem. Nie czuję nikogo przy mnie, nawet mój własny anioł stróż mnie opuścił. Gdyby był przy mnie, broniłby mnie od wszystkiego. Jednak go tu nie ma. Zostałam sama.

Podeszłam do mostku, na którym przesiaduję godzinami. Usiadłam na nim, nogi spuściłam w dół, tak że moje buty już dotykały wody. Jesień dała się we znaki ludziom. Ciągłe krople deszczu spadające na głowy. Liście spadające. Jedynie co teraz mogłam zobaczyć to tylko bawiące się dzieci i szczęśliwie zakochanych. Czemu ja taka nie jestem? Może ja po prostu śnię? Uszczypnij mnie ktoś.

Zamknęłam oczy na kilka sekund. Nie myślałam o niczym, chciałam się obudzić. Lecz to okazało się brutalną rzeczywistością. Postanowiłam działać pod wpływem impulsu, w tym momencie byłam pewna co zrobić mam. Na szyi noszę żyletkę zawieszoną na łańcuszku. Może i już się trochę stępiła, ale żyły może jeszcze przeciąć. Wzięłam ją do ręki i nie czekając na nic przejechałam kilka razy po nadgarstkach. Krew mocno trysnęła, ale mnie już to nie obchodziło. Stałam się obojętna. Stałam się rozczarowaniem, wszystkich zawiodłam.

Can't you see that you're smothering me

Holding too tightly

Afraid to lose control

Cause everything that you thought I would be

Has fallen apart right in front of you.

Śniłam o lepszym świecie. Świecie, w którym byłam tylko ja. Choć nie trwało to długo. Wybudziłam się, a tak bardzo chciałam odejść. Jednak nie potrafiłam otworzyć oczu. Mogłam, ale nie potrafiłam. Za bardzo bałam się tego co zobaczę. Lecz trzeba stawić czoło temu, aby następnym razem móc zrobić to lepiej. Powoli otworzyłam oczy, widok miałam rozmazany. W pobliżu mnie zauważyłam znajomą postać... Andy – mój brat.

- Budzi się! – usłyszałam krzyk.

W tej że chwili obok zaczęły pojawiać się inne osoby. Zadawali mi dziwne pytania, rozmawiali sami ze sobą. Kompletnie nie wiedziałam co się dzieje. Rozejrzałam się i zobaczyłam, że jestem podczepiona do jakiś hałasujących urządzeń. Szpital. Ale dlaczego? Ja tego nie chciałam. Tak teraz mój anioł stróż się pojawił. Gdzie do jasnej cholery był dotychczas? Lekarze zaczęli stawiać mi jakąś diagnozę, ale nie miałam sił by się odezwać. Gdy już pogadali sobie i wyszli z sali, został mój brat i osoba, która sprawia mi cierpienie każdym swoim gestem, słowem, a nawet obecnością – moja matka. Zaczęłam się najzwyczajniej w świecie bać się jej reakcji, nigdy nie widziała mnie we krwi. Teraz też nie powinna. Andy wyprowadził ją z sali. Dobrze, że pokój, w którym leżę obecnie ma okna na korytarz. Mogłam widzieć, a nawet słyczeć ich.

- Czy nie zauważasz, że ją dusisz trzymając zbyt ciasno w obawie, że stracisz kontrolę, bo wszystko o czym myślałaś, że będzie rozpadło się na twoich oczach. - wypowiedział to stanowczo i bardzo poważnie. Matka jak gdyby nigdy nic usunęła się z zakresu mojej widoczności. Został tylko on. Ten, który dziś po raz pierwszy zainteresował się mną. - Wrócisz ze mną. - powiedział wchodząc do mnie. - Wyjedziemy jak tylko opuścisz szpital. - to mi może i pomogło. Chcę wiedzieć jak jest gdzieś poza krajem, w którym mieszkam.

Jest prolog. Nowa historia ma już swój początek.

Chcemy znać wasze szczere opinie, nawet te negatywne. Nie obawiamy się uzasadnionej krytyki.

To na razie tyle. Pozdrawiamy.